Definicja Adrenalina
Co to znaczy Adrenalina:
hormon walki (zwana również Epinefryną, nazwa systematyczna: 4-[1-hydroksy-2-(metyloamino)etylo]benzeno-1,2-diol, wzór sumaryczny: C9H13NO3, ATC: C 01 CA 24) – hormon i neuroprzekaźnik katecholaminowy produkowany poprzez gruczoły dokrewne pochodzące z grzebienia nerwowego (rdzeń nadnerczy, ciałka przyzwojowe, komórki C tarczycy) i wydzielany na zakończeniach włókien współczulnego układu nerwowego. Pierwsza nazwa pochodzi z z łaciny od ad- +renes, a druga z greki od epi- +nephros oznaczają to samo - t.j "nad nerką".
Adrenalina odgrywa decydującą rolę w mechanizmie stresu, a więc błyskawicznej reakcji organizmu człowieka i zwierząt kręgowych na zagrożenie, objawiających się przyspieszonym biciem serca, wzrostem ciśnienia krwi, rozszerzeniem oskrzeli, rozszerzeniem źrenic i tym podobne Prócz tego adrenalina klasyfikuje poziom glukozy (cukru) we krwi, bo jest koenzymem uruchamiającym przemianę glikogenu w glukozę.
Adrenalina występuje także w roślinach. Jej znaczenie farmakologiczne jest ograniczone na skutek niewielkiej trwałości hormonu. Podana dożylnie działa błyskawicznie, lecz krótko i jest w tej postaci użytkowana przy reanimacji. Ma ona w tym wykorzystaniu działanie pobudzające kurczliwość mięśnia sercowego, poprawiające przewodnictwo bodźców w sercu, a również poprawę skuteczności defibrylacji elektrycznej. Jest użytkowana w leczeniu wstrząsu anafilaktycznego i w takich sytuacjach napadów astmy oskrzelowej, kiedy nie pomaga podawanie innych leków i staje się zagrożeniem życia. Podana doustnie zostaje rozłożona poprzez soki trawienne.
Adrenalina należy do szeregu fenetylamin. Pod względem chemicznym jest pochodną katecholu, która w organizmach żywych jest pozyskiwana w rezultacie reakcji dwóch aminokwasów - fenyloalaniny i tyrozyny. Po raz pierwszy adrenalinę wyizolował w 1895 roku polski fizjolog, Napoleon Cybulski. Adrenalina była pierwszym hormonem otrzymanym w stanie krystalicznym. Wytworzył go w 1901 roku japoński chemik Jokichi Takamine. Mechanizm sztucznego wytwarzania opracował w 1904 roku Friedrich Stolz.
Działanie adrenaliny bazuje na bezpośrednim pobudzeniu zarówno receptorów α-, jak i β-adrenergicznych, poprzez co wykazuje działanie sympatykomimetyczne. Wyraźny wpływ na receptory α widoczny jest wobec naczyń krwionośnych, gdyż w rezultacie ich skurczu następuje przyrost ciśnienia tętniczego. Adrenalina przyspiesza czynność serca równocześnie zwiększając jego pojemność minutową, w nieznaczny sposób wpływając na rozszerzenie naczyń wieńcowych; rozszerza także źrenicę i oskrzela ułatwiając i przyśpieszając oddychanie. Ponadto hamuje perystaltykę jelit, wydzielanie soków trawiennych i śliny i obniża napięcie mięśni gładkich. Adrenalina jako hormon działa antagonistycznie w relacji do insuliny - przyspiesza glikogenolizę, zwiększając stężenie glukozy w krwi. Wyrzut adrenaliny do krwi jest jednym z systemów uruchamianych przy hipoglikemii. Powiększa ciśnienie rozkurczowe w aorcie i powiększa przepływ mózgowy i wieńcowy. Poprawia przewodnictwo i automatykę w układzie bodźcowo-przewodzącym. Powiększa amplitudę migotania komór, poprzez co wspomaga defibrylację. Dawkowanie przy NZK 1 mg co 3-5 min.. Nie stosuje się już sporych dawek, ponieważ po przywróceniu akcji serca skutkuje tachykardię i powiększone zużycie tlenu poprzez serce. Rozszerza źrenice, co nie pozwala na ocenę ośrodkowego układu nerwowego
Adrenalina odgrywa decydującą rolę w mechanizmie stresu, a więc błyskawicznej reakcji organizmu człowieka i zwierząt kręgowych na zagrożenie, objawiających się przyspieszonym biciem serca, wzrostem ciśnienia krwi, rozszerzeniem oskrzeli, rozszerzeniem źrenic i tym podobne Prócz tego adrenalina klasyfikuje poziom glukozy (cukru) we krwi, bo jest koenzymem uruchamiającym przemianę glikogenu w glukozę.
Adrenalina występuje także w roślinach. Jej znaczenie farmakologiczne jest ograniczone na skutek niewielkiej trwałości hormonu. Podana dożylnie działa błyskawicznie, lecz krótko i jest w tej postaci użytkowana przy reanimacji. Ma ona w tym wykorzystaniu działanie pobudzające kurczliwość mięśnia sercowego, poprawiające przewodnictwo bodźców w sercu, a również poprawę skuteczności defibrylacji elektrycznej. Jest użytkowana w leczeniu wstrząsu anafilaktycznego i w takich sytuacjach napadów astmy oskrzelowej, kiedy nie pomaga podawanie innych leków i staje się zagrożeniem życia. Podana doustnie zostaje rozłożona poprzez soki trawienne.
Adrenalina należy do szeregu fenetylamin. Pod względem chemicznym jest pochodną katecholu, która w organizmach żywych jest pozyskiwana w rezultacie reakcji dwóch aminokwasów - fenyloalaniny i tyrozyny. Po raz pierwszy adrenalinę wyizolował w 1895 roku polski fizjolog, Napoleon Cybulski. Adrenalina była pierwszym hormonem otrzymanym w stanie krystalicznym. Wytworzył go w 1901 roku japoński chemik Jokichi Takamine. Mechanizm sztucznego wytwarzania opracował w 1904 roku Friedrich Stolz.
Działanie adrenaliny bazuje na bezpośrednim pobudzeniu zarówno receptorów α-, jak i β-adrenergicznych, poprzez co wykazuje działanie sympatykomimetyczne. Wyraźny wpływ na receptory α widoczny jest wobec naczyń krwionośnych, gdyż w rezultacie ich skurczu następuje przyrost ciśnienia tętniczego. Adrenalina przyspiesza czynność serca równocześnie zwiększając jego pojemność minutową, w nieznaczny sposób wpływając na rozszerzenie naczyń wieńcowych; rozszerza także źrenicę i oskrzela ułatwiając i przyśpieszając oddychanie. Ponadto hamuje perystaltykę jelit, wydzielanie soków trawiennych i śliny i obniża napięcie mięśni gładkich. Adrenalina jako hormon działa antagonistycznie w relacji do insuliny - przyspiesza glikogenolizę, zwiększając stężenie glukozy w krwi. Wyrzut adrenaliny do krwi jest jednym z systemów uruchamianych przy hipoglikemii. Powiększa ciśnienie rozkurczowe w aorcie i powiększa przepływ mózgowy i wieńcowy. Poprawia przewodnictwo i automatykę w układzie bodźcowo-przewodzącym. Powiększa amplitudę migotania komór, poprzez co wspomaga defibrylację. Dawkowanie przy NZK 1 mg co 3-5 min.. Nie stosuje się już sporych dawek, ponieważ po przywróceniu akcji serca skutkuje tachykardię i powiększone zużycie tlenu poprzez serce. Rozszerza źrenice, co nie pozwala na ocenę ośrodkowego układu nerwowego