charakteropatia co to znaczy
Charakteropatia co to znaczy. Czym jest typu psychopatycznego, wyrażające się w odchyleniach.

Czy przydatne?

Definicja Charakteropatia

Co to znaczy Charakteropatia: (z łaciny charakteropathia) zmiany osobowości typu psychopatycznego, wyrażające się w odchyleniach charakterologicznych, na przykład skłonność do kłamstwa, nastawienia społeczne i antysocjalne i tym podobne Termin ten stosowany bywa na oznaczenie zmian charakterologicznych u psychopatów, u chorych na padaczkę, u osób, które przebyły zapalenie opon mózgowych i in. jego dolegliwości organiczne u alkoholików, a także u chorych na psychozy endogenne. Bilikiewicz używa tego terminu jedynie na oznaczenie zmian charakterologicznych, spowodowanych poprzez organiczne uszkodzenie mózgu, inni zmiany tego rodzaju rozpatrują jako organiczne zmiany charakterologiczne zaliczane do tak zwany pseudopsychopatii.
Charakteropatia alkoholowa
Występuje również pod nazwami: psychodegradacja, deterioracja. To jest zespół kupionych wskutek przewlekłej intoksykacji alkoholowej zaburzeń osobowościowych. W ich genezie grają rolę nie tylko bezpośrednia toksyczność alkoholowa, pośrednie szkody metaboliczne, zaburzenia odżywiania, lecz także impulsy konstytucjonalne i środowiskowe. Charakteropatia alkoholowa jest wolno postępującym procesem, na obraz którego składają się cechy konstytucjonalne przednałogowe, ich poalkoholowe wyjaskrawienie ilościowe i kupione nowe jakości. Zredukowanie sprawności umysłowej może być raptem wyróżniona. „Organiczny charakter” zmian życia uczuciowego w alkoholizmie sprawia, iż bywają one wymieniane zarówno w ramach charakteropatii alkoholowej jak i otępienia alkoholowego. Z czasem dochodzi do zatarcia odcieni indywidualnych i pogrubienia rysunku sylwetki psychologicznej. Z zaakcentowanie, ogólnych „alkoholowych” cech. Klinicznie odznacza się kilka typów charakteropatii alkoholowej, nie mniej jednak można je rozpatrywać (w pewnym sensie) jako studia z możliwością ewolucji jednych w drugie. Odznacza się zatem grupę z przewaga objawów rzekomonerwicowych. Wśród objawów neurastenicznych znacząco obniża się próg tolerancji napięcia psychicznego i wytrwałości wysiłku. Narasta poczucie zmęczenia psychicznego i fizycznego, występuje bezsenność. W myśleniu zaznaczają się cechy anankastyczne, upośledzenie koncentracji uwagi. Nastrój niezrównoważony, obniżony, niekiedy dysforyczny. Nastawienie hipochondryczne z nachodzeniem lekarzy i tendencją do nadużywania różnych leków. Dysymulacja albo niedostrzeganie roli alkoholizmu, a stąd maskowanie go pod zaburzeniami psychonerwicowymi albo psychosomatycznymi.
Inny wariant charakteropatii alkoholowej zawiera bardziej charakterystyczne rysy osobowości alkoholika. Z jednej strony znaczna syntoniczność (w szczególności w biesiadach alkoholowych), „alkoholowy humor”, lekkomyślność i beztroska, z drugiej stron zaś-egoizm i egocentryzm, kapryśność, złośliwość, zanik uczuć socjalnych i etycznych, zubożenie dążeń i zainteresowań, obniżenie i wulgaryzacja popędu seksualnego, życie dniem dzisiejszym i frazeologiczna górnolotność uczuć, delacji i zobowiązań. Głębsze uszkodzenie mózgu poprzez sam alkoholizm, miażdżycę, urazy i tak dalej Nadaje charakteropatii alkoholowej bardziej organiczne piętna. Bezkrytycyzm i bezwola pogłębiają i rozszerzają się. Alkoholowy humor przybiera cechy organicznego, tępego nastroju z lepkością afektywną. Jedni stają się ożywieni, wielomówni i rezonujący, w ich bezkrytycznym samochwalstwie widać dążność do samoutwierdzenia, inni-na odwrót w pasywnej inercji kompensują swój upadek w jakby krytycznym, dość sentymentalnym samoponiżaniu, autoironii, nie wolnym jednak od charakterystycznego rzutowania winy na los i otoczenie.
Dość liczną grupę stanowią osobnicy z psychopatycznymi rysami o typie nadpobudliwości i cech histerycznych. Nałóg u tych osób rozpoczyna się inicjalnie, charakteryzuje się okresowymi ciągami pijaczymi z bardzo sporą dynamiką, a w zachowaniu dominują jaskrawe cechy aspołeczne z eksplozywną agresywnością i samouszkodzeniami.
Charakteropatia padaczkowa
Zmiany osobowości występujące u nie wszystkich (niektórych) chorych na padaczkę, szczególnie regularnie przy padaczce skroniowej. Wyrażają się one w rozwlekłości wysławiania, w zalegiwaniu myśli i stanów uczuciowych, w nadmiernej drobiazgowości w mowie i w działaniu w „przylepności” polegającej na osłabieniu umiejętności do zmiany tematu myślenia albo wykonywanej czynności nad inną, w nadmiernej pobożności, w stanach dysforii, w skłonności do gniewu i agresji, mściwości, zazdrości i skłonności do egzaltacji. U wielu chorych zaznacza się oligofazja. Zbliżone, lecz mniej nasilone cechy mogą występować u osób określanych mianem epileptoidów, u których nie występują napady padaczkowe. Prócz wymienionych możemy spotkać także inne postaci charakteropatii padaczkowej