Definicja Cukrzyca insulinoniezależna typ II
Co to jest Cukrzyca insulinoniezależna typ II:
Dolegliwość Cukrzyca insulinoniezależna typ II OPIS: nietolerancja glukozy i podwyższenie cukru we krwi wywołane nieprawidłowym wydzielaniem insuliny i upośledzonym jej działaniem w tkankach obwodowych, przebiegające bez skłonności do zakwaszeń; obejmuje 80% wszystkich przypadków cukrzycy. Uwarunkowania genetyczne: znaczna, uwarunkowana poligenowo skłonność do zachorowań rodzinnych; niemal całkowita zgodność zachorowań u bliźniąt jednojajowych. Częstość występowania: zapadalność: mężczyźni:230/100 000, kobiety: 340/100 000, rozpowszechnienie dolegliwości: 5000/100000, większe w pewnych ekipach ludności, na przykład w plemieniu Indian Pima - 35%. Wiek: zazwyczaj po 40 roku źycia. Płeć: w populacjach kaukaskich: u kobiet częściej niż u mężczyzn. Symptomy: wynikające z podwyższonego poziomu cukru we krwi i jej powikłań: uszkodzenia nerek, uszkodzenia nerwów i uszkodzenia siatkówki oka, wielomocz, wzmożone marzenie, wzmożony apetyt, strata masy ciała, osłabienie, zmęczenie, częste infekcje. Impulsy RYZYKA: występowanie rodzinne, cukrzyca w okresie ciąży. TRYB LECZENIA: regularne kontrole ambulatoryjne niezależnie od przypadków powikłanych i stanów nagłych, takich jak znaczące podwyższenie cukru we krwi, śpiączka hiperosmolarna i ciężkie infekcje. LECZENIE OGÓLNE: kontrola stężenia glukozy w surowicy krwi albo w moczu w uwarunkowaniach domowych, regularne badania pod kątem powikłań: uszkodzenia siatkówki, uszkodzenia nerwów obwodowych, uszkodzenia nerek. AKTYWNOŚĆ ŻYCIOWA: regularna gimnastyka (aerobik) poprawia tolerancję glukozy i minimalizuje zapotrzebowanie na leki. DIETA: Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne (ADA) wydaje zalecenia dietetyczne dla osób z cukrzycą insulinoniezależną; głównym punktem zaleceń jest podkreślenie konieczności pomniejszenia masy ciała u osób otyłych; dieta jest podobna do zalecanej poprzez Amerykańskie Towarzystwo Chorób Serca - obejmuje powiększoną zawartość złożonych węglowodanów, ograniczoną liczba tłuszczu i umiarkowane ilości soli i alkoholu, samo leczenie dietetyczne nierzadko wystarcza do odpowiedniego wyrównania metabolicznego w NIDDM. Wiadomość DLA CHOREGO: szkolenie pacjenta z NIDDM jest fundamentem leczenia; powinno ono dostarczać informacji na temat dolegliwości, leczenia farmakologicznego, samokontroli, higieny stóp, aktywności fizycznej i postępowania dietetycznego, zaleca się przynależność do grup pomocy, w szczególności tych, które mają świadectwo ADA. MONITOROWANIE PACJENTA: częstość kontroli zależy od dyscypliny chorego i od stopnia wyrównania homeostazy metabolicznej; zazwyczaj zaleca się badania co 2-4 miesiące. wywiad dotyczy objawów i stężeń glukozy oznaczanych w uwarunkowaniach domowych, poziom cukru we krwi na czczo, badanie dna oka, badanie układu krążeniowo-oddechowego, badanie stóp pod kątem obecności owrzodzeń, niewydolności tętniczej, neuropatii, po 5 latach trwania dolegliwości raz w roku powinny być realizowane: badanie okulistyczne, ocena wydalania białka z moczem i stopnia niewydolności nerek. ZAPOBIEGANIE: unikanie przyrostu masy ciała i otyłości, a również kontynuowanie regularnych ćwiczeń fizycznych mogą zapobiec wystąpieniu NIDDM albo je opóźnić. PRZEBIEG Dolegliwości I ROKOWANIE: utrzymanie prawidłowego poziomu cukru może opóźnić powikłania cukrzycy, a nawet im zapobiec, u osób podatnych powikłania zaczynają się pojawiać po 10-15 latach trwania dolegliwości, lecz mogą być obecne również już przy rozpoznaniu, gdyż NIDDM poprzez sporo lat może nie być rozpoznana