Definicja Depresja

Co to jest Depresja: Dolegliwość Depresja OPIS: depresja pojawia się, gdy ktoś dozna tak znacznej frustracji i złości, iż nie może sobie z nimi poradzić; poziom frustracji albo złości, z którym człowiek sobie radzi, jest osobniczo zmienny; efektem przekroczenia tego poziomu są niepoprawne zależności pomiędzy receptorami a neuroprzekaźnikami w synapsach, raczej w układzie limbicznym mózgu; receptory presynaptyczne wpływają raczej na gromadzenie, uwalnianie i wychwyt zwrotny neuroprzekaźnika; dwubiegunowe zaburzenia nastroju: obecność epizodów maniakalnych i depresyjnych, jednobiegunowe zaburzenia nastroju: obecne jedynie epizody depresyjne. Częstość występowania: ocenia się, iż na wystąpienie w jakimś momencie życia wyraźnego epizodu depresyjnego narażonych jest 5-20% populacji Wiek: zaburzenia dwubiegunowe: średni wiek zachorowania - 30 lat, zaburzenia jednobiegunowe: średni wiek zachorowania - 40 lat. Płeć: częściej u kobiet. Symptomy: obniżenie nastroju, istnieje prawdopodobieństwo depresji, gdy obniżeniu nastroju towarzyszą co najmniej cztery z poniższych objawów: zaburzenia apetytu - z ubytkiem albo przyrostem masy ciała (jedzenie albo picie może wynikać z nudy albo z innych przyczyn nie związanych z apetytem), zaburzenia snu - bezsenność albo nadmierna senność, zła tolerancja wysiłku - nasilenie zmęczenia nie jest proporcjonalne do ilości wydatkowanej energii, spowolnienie albo pobudzenie psychoruchowe (wycofanie albo niepokój i drażliwość), brak zainteresowania przyjemnościami, obniżone potrzeby seksualne, nieodczuwanie przyjemności w przypadkach uprzednio przyjemnych, obniżona samoocena - pretensje do siebie, nadmierne poczucie winy, utrudnienie koncentracji, zła pamięć, niezdecydowanie, myśli samobójcze; czasami powrót aktywności związany z poprawą stanu chorego umożliwia zaplanowanie i niekiedy dokonanie samobójstwa. Powody: obniżona synteza neuroprzekaźników, wzmożony rozpad neuroprzekaźników, przyrost wychwytu zwrotnego neuroprzekaźników, niedobór poszczególnych neuroprzekaźników skutkuje sporo typów depresji, mianowicie niedobór noradrenaliny skutkuje przygnębienie i spowolnienie, a niedobór serotoniny -drażliwość, agresywność i myśli samobójcze. Impulsy RYZYKA: kobiety są bardziej narażone na wystąpienie depresji niż mężczyźni, obciążający wywiad dla rodziny (depresja, samobójstwo, alkoholizm, nadużywanie innych substancji psychoaktywnych), obecność przewlekłej dolegliwości, a w szczególności wielu chorób, migrenowe bóle głowy, bóle pleców, ból przewlekły, świeży zawał serca, dolegliwość wrzodowa, bezsenność, sytuacje stresowe, moment dojrzewania, wiek podeszły, przejście na emeryturę, dzieci z zaburzeniami zachowania, w szczególności z nadmierną aktywnością. DALSZE POSTĘPOWANIE DIAGNOSTYCZNE: skala samooceny depresji Zunga, inwentarz depresji Becka, inne testy przesiewowe (ogólny kwestionariusz stanu zdrowia, skala oceny depresji, rozpoznanie depresji wynika w pierwszej kolejności z oceny stanu klinicznego i wymaga umiejętnego uzyskania danych o funkcjonowaniu rodzinnym, zawodowym i społecznym. TRYB LECZENIA: ambulatoryjny, z kolei w razie stanów ciężkich ze skłonnością do samobójstw proponuje się leczenie szpitalne. LECZENIE OGÓLNE: psychoterapia pomaga pacjentowi uporać się z problemami powodowanymi poprzez depresję; innym metodą pomocy w radzeniu sobie z problematyką samobójstwa, stosunku międzyludzkich i problemami socjalnymi jest poradnictwo indywidualne, należy wykorzystać właściwy lek, użytkować zgodne dawki, podawać właściwy lek stosownie długo. AKTYWNOŚĆ ŻYCIOWA: bez ograniczeń. DIETA: nie ma leczenia dietetycznego. Wiadomość DLA CHOREGO: wnikliwe omówienie leczenia farmakologicznego, rozważyć skierowanie do ekipy wsparcia, podkreślić konieczność długotrwałego leczenia i kontrolnych wizyt, zalecić lekturę publikacji przydzielonych dla chorych na depresję, skontaktować się z miejscowymi ekipami wsparcia. MONITOROWANIE PACJENTA: kontrolna wizyta pośrodku 2 tygodni od rozpoczęcia leczenia; w trakcie tej wizyty pacjent najprawdopodobniej nie będzie się czuł o sporo lepiej, w trakcie wizyt kontrolnych należy oceniać nasilenie objawów ubocznych i efektywność leczenia i ustalić dawkę leku, wizyty kontrolne co 2 tygodnie do czasu uzyskania poprawy; jeżeli leczenie jest zgodne, to poprawa powinna nastąpić pośrodku 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia depresji, w dalszym ciągu wizyty kontrolne co 3 miesiące, należy wyjaśnić pacjentowi, iż leczenie musi być kontynuowane nawet po uzyskaniu poprawy, leczenie powinno trwać co najmniej od 6 miesięcy do 2 lat; dłużej u osób z depresją w wywiadzie rodzinnym i u bardzo młodych. POWIKŁANIA: samobójstwo, brak poprawy. PRZEBIEG Dolegliwości I ROKOWANIE: to jest jedno ze schorzeń w najwyższym stopniu podatnych na leczenie, gdyż jeżeli utrafi się we właściwy lek i zastosuje właściwą dawkę, można niemal zagwarantować pacjentowi poprawę