Definicja Dyskopatia lędźwiowa

Co to jest Dyskopatia lędźwiowa: Dolegliwość Dyskopatia lędźwiowa OPIS: bóle umiejscowione w rejonie lędźwiowej są regularnie konsekwencją dolegliwości krążka międzykręgowego, sąsiednich więzadeł, mięśni i układu szkieletowego; z czasem zmiany postępują, doprowadzając do zwyrodnienia krążka międzykręgowego, przepukliny jądra miażdżystego i zmian wytwórczych w obrębie kręgów i stawów międzykręgowych z następczym zwężeniem kanału kręgowego;rodzaj postępowania leczniczego uzależnia się od klinicznego stanu pacjenta; regularnie rozróżnienie zmian związanych z normalnym procesem starzenia i patologią okazuje się bardzo trudne; bóle niekorzeniowe lędźwiowo-krzyżowe (ostre albo przewlekłe) umiejscowione w rejonie przykręgosłupowej: są spowodowane uszkodzeniem krążka międzykręgowego i tkanek miękkich, bóle korzeniowe lędźwiowo-krzyżowe (ostre albo przewlekłe): bóle neuralgiczne umiejscowione raczej w obrębie pośladków, okolicy stawu biodrowego i kończynie dolnej; mogą im towarzyszyć symptomy niedowładu mięśni, parestezje albo zniesienie odruchów ścięgnistych; u młodszych pacjentów źródłem bólu jest zazwyczaj mechaniczny ucisk albo chemiczne podrażnienie korzenia rdzeniowego, zwężenie kanału kręgowego jest normalnie podłożem bólów korzeniowych u osób ponad 55 roku życia. Częstość występowania: jedna z najczęstszych choroby u dorosłych, zmuszająca do szukania pomocy u lekarza; pod względem częstości występowania jest drugą (po zakażeniach górnych dróg oddechowych) powodem okresowej niezdolności do pracy, przeciętnie 60-90% populacji uskarża się okresowo na bóle krzyża (pośrodku 1 roku ok. 5%); u 1% pacjentów z ostrymi bólami krzyża występują symptomy korzeniowe, 95% dyskopatii jest umiejscowionych na poziomie kręgów lędźwiowych, w niewielkim procencie przypadków (2%) powodem choroby bólowych okolicy lędźwiowej są zakażenia, nowotwory albo zapalenia stawów kręgosłupa (spondyloartropatie). Wiek: 25-45 lat, pierwszy incydent bólowy w 3 i 4 dekadzie życia, rzadko przed 20 rokiem życia i po 65 roku życia. Płeć: występuje jednakowo regularnie u obu płci. Symptomy: ból o różnym charakterze i nasileniu; przeważnie tępy, zaczynający się w rejonie lędźwiowej, promieniujący wzdłuż kończyny do okolic kolana, ból może promieniować (zazwyczaj jednostronnie) wzdłuż korzenia rdzeniowego, ból krzyża minimalizuje się w nocy; pozostawanie w łóżku zwykle (co najmniej czasowo) minimalizuje choroby, ból nasila się w trakcie chodzenia, symptomy ogólne nie występują, rwie kulszowej nie zawsze towarzyszy ból umiejscowiony w rejonie lędźwiowej, częste są parestezje, drętwienia i zaburzenia czucia w kończynach, rzadko pojawia się niedowład ustalonych grup mięśni, przepuklina jądra miażdżystego następuje przeważnie w kierunku tylno-bocznym i skutkuje ucisk korzeni rdzeniowych z typowym dla danego korzenia promieniowaniem bólu, w części przypadków występuje skrzywienie kręgosłupa w kierunku chorej strony albo w przeciwnym (w zależności od umiejscowienia przepukliny), zwykle stwierdza się wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych. Powody: przebyty uraz, częste podnoszenie ciężarów ponad 10 kg, szczególnie gdy w trakcie tej czynności kończyny górne są wyciągnięte naprzód, kończyny dolne wyprostowane w stawach kolanowych, a tułów skręcony, wibracja, na przykład zarządzanie pojazdami mechanicznymi. Impulsy RYZYKA: fizjologiczny mechanizm starzenia się po 20 roku życia, palenie papierosów, wąski kanał kręgowy, stres, wzmożone napięcie mięśni, otyłość, osteoporoza. TRYB LECZENIA: w większości przypadków ambulatoryjny; hospitalizacja w sytuacjach ciężkich i tych, które wymagają leczenia operacyjnego. LECZENIE OGÓLNE: wyjściowo: 2-7 dni reżim łóżkowy (kąpiele dozwolone), miejscowe nagrzewania, wyciąg miedniczny, leki uspokajające, fizykoterapia (poprawa w 90% przypadków), po tym okresie ostrożne uruchamianie pacjenta z podparciem w linii środkowej; stopniowa rezygnacja z podparcia pośrodku kolejnych kilku tygodni, w przewlekłych zespołach bólowych o charakterze niekorzeniowym: gimnastyka lecznicza, ewentualnie aerobik, lecz bez ćwiczeń narażających kręgosłup na wstrząsy; korzystnie działają zabiegi manualne i fizykoterapia, przezskórna stymulacja nerwów obwodowych: korzystny, lecz krótkotrwały skutek terapeutyczny, akupunktura daje dobre rezultaty. POSTĘPOWANIE CHIRURGICZNE: dostępne sposoby: standardowe usuwanie krążka międzykręgowego - wszystkie techniki usunięcia krążka międzykręgowego dają porównywalne rezultaty, mikrochirurgiczne usuwanie krążka międzykręgowego, metoda przezskórnego usuwania wypadniętego krążka międzykręgowego - w miarę nowa sposób, przeciwwskazana w razie zwężenia kanału kręgowego i w przypadku sekwestracji fragmentów jądra miażdżystego, rozpuszczenie krążka międzykręgowego dzięki iniekcji enzymu; bezwzględne wskazania do operacyjnego usunięcia krążka międzykręgowego: postępujące pomimo leczenia zachowawczego ubytkowe symptomy neurologiczne; względne wskazania do operacyjnego usunięcia krążka międzykręgowego: bardzo mocne choroby bólowe, liczne, nawracające incydenty zapalenia korzonków, czynnościowe skrzywienie kręgosłupa o bardzo sporym nasileniu, przewlekły ból wynikający z zaburzeń czynnościowych - pacjenci ci zwykle początkowo reagują bardzo dobrze na zabieg operacyjny, lecz długofalowe rezultaty leczenia nie wykazują ważnych różnic w porównaniu z ekipą pacjentów leczonych zachowawczo, zespół ubytkowych objawów neurologicznych o przebiegu stacjonarnym - nie ma istotnej różnicy pomiędzy skutkiem leczenia operacyjnego i zachowawczego odnosząc się do niedowładów i zaburzeń czucia. AKTYWNOŚĆ ŻYCIOWA: po ustąpieniu choroby bólowych (7-10 dni) zaleca się krótkie spacery, początkowo 4 x na dzień, etapowo wydłużane stosunkowo wzrostu tolerancji, powrót do pracy jak najszybszy, lecz zaleca się unikanie czynności wysokiego ryzyka, na przykład dźwigania ciężarów, kontaktu z wibracją, palenia papierosów. DIETA: normalizacja masy ciała. Wiadomość DLA CHOREGO: poprawna postawa, odpowiednia mechanika ciała, gimnastyka lecznicza, w nie wszystkich sytuacjach fizykoterapia. ZAPOBIEGANIE: odpowiednia modyfikacja zajęć realizowanych w pracy, by maksymalnie zostało pomniejszone narażenie na działanie znanych czynników ryzyka, w nie wszystkich zawodach dobór pracowników opierając się na badania ich wydolności fizycznej, unikanie palenia papierosów. PRZEBIEG Dolegliwości I ROKOWANIE: ostry zespół bólowy lędźwiowo-krzyżowy (90%) z bólami korzonkowymi albo bez nich (60-80%) zwykle ustępuje w rezultacie leczenia zachowawczego, przewlekły ból lędźwiowo-krzyżowy o charakterze niekorzeniowym - przewarzająca część pacjentów dobrze reaguje na takie sposoby leczenia zachowawczego jak: zabiegi manualne, gimnastyka, pomniejszenie masy ciała, zalecenie nieobciążania kręgosłupa, przewlekły zespół korzeniowy - w przypadku odpowiedniego doboru pacjentów korzystne konsekwencje leczenia operacyjnego mniej więcej w 80% przypadków