Definicja Lęk
Co to znaczy Lęk:
to niekorzystny stan emocjonalny związany z antycypacją niebezpieczeństwa nadchodzącego z zewnątrz albo pochodzącego z wewnątrz organizmu, objawiający się jako niepokój, uczucie napięcia, skrępowania, zagrożenia. W przeciwieństwie od strachu jest on procesem wewnętrznym, nie związanym z bezpośrednim zagrożeniem albo bólem.
Lęk staje się patologiczny gdy stale dominuje w zachowaniu, gdy nie pozwala na swobodę, a z powodu prowadzi do zaburzeń. Reakcje lękowe tracą własną przystosowawczą funkcję i są nieadekwatne do bodźców, a niepokój powodują sytuacje nie mające znamion zagrożenia.
Lęk staje się regularnie punktem krystalizacyjnym dla innych objawów, przybiera postać
nieokreślonego niepokoju,
napadów lękowych bądź
zlokalizowaną - dotyczącą określonej części ciała albo sytuacji. Od lęku odróżnia się strach spowodowany konkretnym zagrożeniem.
Lęk odczuwany - wyczekiwanie na wydarzenia przykre, o których nie wiemy nic konkretnego.
Lęk domniemany - stan emocjonalny powstający opierając się na wyobrażeń, a nie rzeczywistego zagrożenia
Lęk schowany - przemieszczenie z przejawu w postać na przykład somatyczną.
Lęk wolnopłynący - uczucie przenikającego nieokreślonego niepokoju
Lęk napadowy (paniczny) - ostry napad lęku z poczuciem przerażenia (obawa przed śmiercią albo zwariowaniem) i z mocnymi symptomami wegetatywnymi
Agitacja - mocny lęk z towarzyszącym niepokojem ruchowym
Lęk fobiczny (sytuacyjny) - obawa przed ustaloną sytuacją, która doprowadza do jej unikania
Lękowi towarzyszy zwykle komponenta wegetatywna (zaburzenia psychosomatyczne):
pocenie się,
drżenie,
tężenie mięśni,
mrowienie,
ból serca,
zakłócenia oddychania,
biegunka,
moczenie się
Teoria lęku
To jest teoria historyczna, na której nie opiera się współczesna diagnoza zaburzeń psychicznych, z kolei może ona być pomocna w terapii.
Wg psychoanalizy lęk, będący jednym z popędów, pojawia się gdy napięcia id nie są rozładowywane, ego rozpoczyna wypełniać się lękiem. Funkcja lęku to ostrzeganie ego przed niebezpieczeństwem.
lęk realistyczny - obawa przed rzeczywistymi zagrożeniami w świecie zewnętrznym, nasilenie tego lęku jest proporcjonalne do nasilenia strachu; z lęku realistycznego wywodzą się pozostałe typy lęku;
lęk moralny – lęk przed superego a więc własnym sumieniem; poczucie winy, wstyd;
lęk neurotyczny – to obawa, iż popędy wymkną się spod kontroli i zrobi się coś, za co poniesie się karę, jest irracjonalny ponieważ nie wiąże się z realnym zagrożeniem i nieproporcjonalny, lecz ma podstawę w rzeczywistości, gdyż świat (reprezentowany poprzez rodziców) karze za działanie impulsywne; ego radzi sobie z nim dzięki systemów obronnych;
lęk anankasytczny– związany z poczuciem przymusu wykonywania czynności, pod wewnętrzną groźbą kary za ich niewykonanie;
fobie;
lęk paranoidalny;
nerwica – etapowo pojawiają się lęki wewnętrzne lub bardzo mocny lęk traumatyczny, z którym organizm nie może sobie poradzić;
lęk traumatyczny – mocny lęk związany z wewnętrznym napięciem id, którego systemy obronne nie są w stanie wyprzeć, wyleczyć ten lęk można przez przerzucenie go w symptom i uświadomienie;
psychozy – nerwice nie w pełni zaleczone, przez przepełnienie ego lękiem, mogą stanowić pierwszą fazą psychoz.
Freud uważał leczenie objawów lęków neurotycznych za bezcelowe, gdyż na miejsce wyleczonych pojawią się inne. Negował również skuteczność leczenia samych tylko objawów dzięki farmakologii albo perswazji
Lęk staje się patologiczny gdy stale dominuje w zachowaniu, gdy nie pozwala na swobodę, a z powodu prowadzi do zaburzeń. Reakcje lękowe tracą własną przystosowawczą funkcję i są nieadekwatne do bodźców, a niepokój powodują sytuacje nie mające znamion zagrożenia.
Lęk staje się regularnie punktem krystalizacyjnym dla innych objawów, przybiera postać
nieokreślonego niepokoju,
napadów lękowych bądź
zlokalizowaną - dotyczącą określonej części ciała albo sytuacji. Od lęku odróżnia się strach spowodowany konkretnym zagrożeniem.
Lęk odczuwany - wyczekiwanie na wydarzenia przykre, o których nie wiemy nic konkretnego.
Lęk domniemany - stan emocjonalny powstający opierając się na wyobrażeń, a nie rzeczywistego zagrożenia
Lęk schowany - przemieszczenie z przejawu w postać na przykład somatyczną.
Lęk wolnopłynący - uczucie przenikającego nieokreślonego niepokoju
Lęk napadowy (paniczny) - ostry napad lęku z poczuciem przerażenia (obawa przed śmiercią albo zwariowaniem) i z mocnymi symptomami wegetatywnymi
Agitacja - mocny lęk z towarzyszącym niepokojem ruchowym
Lęk fobiczny (sytuacyjny) - obawa przed ustaloną sytuacją, która doprowadza do jej unikania
Lękowi towarzyszy zwykle komponenta wegetatywna (zaburzenia psychosomatyczne):
pocenie się,
drżenie,
tężenie mięśni,
mrowienie,
ból serca,
zakłócenia oddychania,
biegunka,
moczenie się
Teoria lęku
To jest teoria historyczna, na której nie opiera się współczesna diagnoza zaburzeń psychicznych, z kolei może ona być pomocna w terapii.
Wg psychoanalizy lęk, będący jednym z popędów, pojawia się gdy napięcia id nie są rozładowywane, ego rozpoczyna wypełniać się lękiem. Funkcja lęku to ostrzeganie ego przed niebezpieczeństwem.
lęk realistyczny - obawa przed rzeczywistymi zagrożeniami w świecie zewnętrznym, nasilenie tego lęku jest proporcjonalne do nasilenia strachu; z lęku realistycznego wywodzą się pozostałe typy lęku;
lęk moralny – lęk przed superego a więc własnym sumieniem; poczucie winy, wstyd;
lęk neurotyczny – to obawa, iż popędy wymkną się spod kontroli i zrobi się coś, za co poniesie się karę, jest irracjonalny ponieważ nie wiąże się z realnym zagrożeniem i nieproporcjonalny, lecz ma podstawę w rzeczywistości, gdyż świat (reprezentowany poprzez rodziców) karze za działanie impulsywne; ego radzi sobie z nim dzięki systemów obronnych;
lęk anankasytczny– związany z poczuciem przymusu wykonywania czynności, pod wewnętrzną groźbą kary za ich niewykonanie;
fobie;
lęk paranoidalny;
nerwica – etapowo pojawiają się lęki wewnętrzne lub bardzo mocny lęk traumatyczny, z którym organizm nie może sobie poradzić;
lęk traumatyczny – mocny lęk związany z wewnętrznym napięciem id, którego systemy obronne nie są w stanie wyprzeć, wyleczyć ten lęk można przez przerzucenie go w symptom i uświadomienie;
psychozy – nerwice nie w pełni zaleczone, przez przepełnienie ego lękiem, mogą stanowić pierwszą fazą psychoz.
Freud uważał leczenie objawów lęków neurotycznych za bezcelowe, gdyż na miejsce wyleczonych pojawią się inne. Negował również skuteczność leczenia samych tylko objawów dzięki farmakologii albo perswazji