Definicja Słuch - utrata

Co to jest Słuch - utrata: Dolegliwość Słuch - strata OPIS: powodami całkowitej albo częściowej straty słuchu mogą być mechanizmy zachodzące w uchu środkowym (uszkodzenia mechaniczne, przewodzenia) albo w uchu wewnętrznym (uszkodzenia nerwu, odbiorcze). Wiek: we wszystkich ekipach wiekowych, lecz przeważnie w wieku podeszłym. Płeć: dolegliwość występuje jednakowo regularnie u obu płci. Symptomy: wyraźne pogorszenie się słuchu z ewentualnie towarzyszącymi innymi symptomami, takimi jak szumy uszne, zawroty, ból i zatkanie przewodu słuchowego. Powody: zaburzenia przewodzenia: woskowina zatykająca przewód słuchowy, perforacja błony bębenkowej, płyn w uchu środkowym (zapalenie surowicze ucha środkowego), ostre zapalenie ucha środkowego, zlepne zapalenie ucha środkowego, uszkodzenie kosteczek słuchowych (uraz, zakażenie i inne), tympanoskleroza (zgrubienie błony bębenkowej), co może powodować zaburzenia słuchu, otoskleroza (tworzenie się nowej kości skutkuje fiksację strzemiączka), perlak (torbiel naskórkowa ucha środkowego), guzy ucha środkowego (kłębczak i inne), wady wrodzone (atrezja, fiksacja kosteczek i inne), złamanie kości skroniowej, urazy; zaburzenia odbiorcze: guz nerwu słuchowego, dolegliwość Meniere'a, indukowane poprzez hałas (przemysłowy, zawodowy, związany ze słuchaniem głośnej muzyki), dziedziczne, wrodzone, w następstwie zakażenia wirusowego (względnie rozpowszechnione, na przykład świnka), w następstwie stosowania substancji ototoksycznych (chinina, gentamycyna, kanamycyna i inne), kiła - strata słuchu, szumy, zawroty, starcze przytępienie słuchu, urazy kości skroniowej, złamania, metaboliczne (niedoczynność tarczycy i inne), przetoka przychłonkowa (ucho wewnętrzne) wtórna w relacji do zmian ciśnienia albo do urazu. Impulsy RYZYKA: katar alergiczny i inne powody niedrożności trąbki Eustachiusza, narażenie na wysoki poziom hałasu, wykorzystywanie ototoksycznych antybiotyków, wcześniactwo, powody wrodzone (otoskleroza). LECZENIE OGÓLNE: zaburzenia przewodzenia (mechaniczne): woskowina: usuwanie dzięki ssania albo płukania (jeżeli nie ma perforacji); strumień wody kierować nie bezpośrednio na błonę bębenkową, lecz na ścianę kanału; użycie haczyka może być pomocne (skóra kanału słuchowego jest bardzo łagodna w wieku podeszłym), perforacja błony bębenkowej: korekcja chirurgiczna, zapalenie surowicze ucha (raczej u dzieci); leczenie schorzeń leżących u podłoża; wykorzystywanie leków zwężających naczynia śluzówki i antybiotyków; nagłe rozdęcie trąbki słuchowej poprzez zaciśnięcie nosa i uderzenie, zlepne zapalenie ucha: przypomina perforację; leczenie schorzeń trąbki słuchowej; może być potrzebne leczenie chirurgiczne, uszkodzenie kosteczek; nie manipulować; wizyta otolaryngologa, tympanoskleroza: leczenie tylko jeśli wystąpiła strata słuchu, otoskleroza: podejrzewa się opierając się na wywiadu, gdzie stwierdzono start dolegliwości w młodym wieku, postępujący charakter schorzenia i nieujemny wywiad dla rodziny co do straty słuchu; należy rozważyć leczenie operacyjne, perlak: należy zlokalizować perforację, która znajduje się w pobliżu brzegu błony bębenkowej, guzy ucha środkowego: można zobaczyć poprzez błonę bębenkową; w najwyższym stopniu rozpowszechniony jest kłębczak; jest koloru czerwonego i może powodować tętnienie; niezbędna natychmiastowa wizyta otolaryngologa, zniekształcenia wrodzone: należy pamiętać, iż niektóre straty słuchu u dzieci są pochodzenia infekcyjnego i powiązane z obecnością płynu w uchu środkowym; wizyta otolaryngologa, urazy kości skroniowej: jeżeli są ograniczone, to mogą dotyczyć tylko ucha środkowego; błona bębenkowa wydaje się niebieska; wizyta otolaryngologa; zaburzenia odbiorcze (czuciowo-nerwowe): guz nerwu słuchowego: w najwyższym stopniu charakterystyczny typ straty słuchu; bardzo istotne jest szybkie rozpoznanie; podejrzewa się go, jeśli wystąpią strata słuchu, zawroty głowy i/albo szumy w uszach; istnieje potrzeba uczulenia na to rozpoznanie lekarzy pierwszego kontaktu; wizyta otolaryngologa, dolegliwość Meniere'a - zobacz rozdział w odniesieniu tej dolegliwości, uszkodzenie w następstwie hałasu: najczęstsza powód straty słuchu; bardzo regularnie zawodowa; pojawia się także w następstwie uprawiania nie wszystkich sportów i form wypoczynku (takich jak: polowanie, używanie broni palnej, głośna muzyka, piła łańcuchowa); potrzeba lepszego rozpoznawania w ramach opieki podstawowej; wizyta otolaryngologa, dziedziczne/wrodzone: wymagają natychmiastowego rozpoznania we inicjalnym okresie życia; jeżeli niedosłuch jest ważny, to może być zastosowany aparat słuchowy, zakażenie wirusowe: względnie rozpowszechniona powód trwałej straty słuchu, regularnie jednostronna, na przykład po śwince, ototoksyczne (polekowe): wymagają znacząco częstszego rozpoznawania w podstawowej opiece zdrowotnej; podejrzewa się je, gdy strata słuchu, zawroty głowy i szumy w uszach wystąpią w czasie leczenia nie wszystkimi antybiotykami (i różnymi innymi lekami), kiła: stosuje się spore dawki penicyliny podawane dożylnie, a również steroidy, starcza strata słuchu, nie ma dostępnego swoistego leczenia, istotna jednak jest rehabilitacja słuchu; poradnictwo dotyczące unikania czynników, które w przyszłości mogą być powodem straty słuchu (narażenie na hałas, leki ototoksyczne); położenie nacisku na naukę wprawnego czytania z ust, pouczenie rodziny, by rozmówcy pacjenta wymawiali słowa wyraźnie, z twarzą zwróconą do niego i tym podobne; zaproponować aparat słuchowy, jeżeli pacjent spełnia warunki wymagane do jego wykorzystania, uszkodzenia kości skroniowej: nie ma dostępnego swoistego leczenia w przypadku straty słuchu, metaboliczne: leczenie dolegliwości podstawowej (na przykład hiperlipidemii, niedoczynności tarczycy), przetoka przychłonkowa: rozpoznanie opiera się na urazie ucha stwierdzonym w wypadzie, włączając w to uraz ciśnieniowy w trakcie dekompresji po nurkowaniu; leczenie bazuje na inicjalnym wykryciu i potwierdzeniu przetoki w okienku okrągłym albo owalnym ucha środkowego i na likwidacji przetoki. AKTYWNOŚĆ ŻYCIOWA: pacjentom mającym ubytek w błonie bębenkowej powinno się odradzić pływanie i wlewanie wody do ucha, pacjentom, u których strata słuchu nastąpiła wtórnie w relacji do narażenia na hałas, powinno się doradzać unikanie głośnych dźwięków albo używanie odpowiednich zabezpieczeń (zatyczek do uszu, zauszników). DIETA: pacjenci, u których powodem straty słuchu jest dolegliwość Meniere'a, powinni użytkować dietę ubogosolną. ZAPOBIEGANIE: pogorszenie funkcji trąbki Eustachiusza (zapalenie surowicze ucha środkowego, ostre zapalenie ucha środkowego) - poprawa funkcji trąbki przez leczenie chorób alergicznych i zatok; leczenie infekcji górnych dróg oddechowych natychmiast i intensywnie, jeśli problemy z uszami są częste, czuciowo-nerwowa strata słuchu wywołana narażeniem na hałas (albo każdy typ głuchoty związanej z uszkodzeniem nerwu) - zalecenie unikania narażenia na hałas, wykorzystywanie zatyczek do uszu, nauszników, głuchota wywołana uszkodzeniem nerwu słuchowego poprzez leki ototoksyczne - profilaktyczne unikanie ich stosowania albo ostrożne używanie leków ototoksycznych (wykonywanie badań audiometrycznych przy ich stosowaniu); zlecanymi przeważnie antybiotykami ototoksycznymi są: gentamycyna, kanamycyna, neomycyna, wankomycyna i streptomycyna; inne leki ototoksyczne to: lidokaina, morfina, pochodne naparstnicy, chinidyna i furosemid; ich używanie nie powinno być przeciwwskazane; należy jednak uwzględniać sposobność, iż rekomendowane leki mogą być ototoksyczne; jeśli więc są problemy ze słuchem, należy przepisywać je z ostrożnością, znacznej utracie słuchu związanej z uszkodzeniem nerwu w następstwie chorób (zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, kiły) można zapobiegać poprzez leczenie schorzenia podstawowego, w zakażeniach górnych dróg oddechowych przeciwwskazane jest pływanie i nurkowanie. PRZEBIEG Dolegliwości I ROKOWANIE: strata słuchu czuciowo-nerwowa jest zazwyczaj trwała; inne jej rodzaje mogą ulec poprawie, zostać wyleczone albo rozwój dolegliwości może zostać zatrzymany