Definicja Bulimia
Co to znaczy Bulimia:
(z łaciny bulimia nervosa) - żarłoczność psychiczna, chorobliwe objadanie się.
Historia definicje
Etymologicznie nazwa bulimia pochodzi od bulimis, co dosłownie znaczy „byczy głód” (limos - głód; bous - byk). Jako pierwszy użył tego ustalenia w II wieku n.e. Galen, do opisania dolegliwości zwanej odmiennie "wilczym głodem". Aczkolwiek współcześnie trudno stwierdzić, o jakiej chorobie pisał w istocie Galen, obecną nazwę jednostki chorobowej niewątpliwie zaczerpnięto z jego opisu.
Długoletnie ujmowanie objawów bulimii w kontekście przebiegu anoreksji psychicznej przyczyniło się do późnego wyodrębnienia jej jako osobnej jednostki chorobowej. Dopiero po 1979 roku londyński psychiatra Gerald Russell wyodrębnił pewną liczbę swoich pacjentek z anoreksją, które cierpiały na "złowieszczą odmianę" tej dolegliwości. Polegała ona na okresowych napadach żarłoczności z stratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów.
Dokładniejsze badania wykazały, iż aczkolwiek 40% anorektyczek ma okresy żarłoczności, istnieją osoby nie cierpiące na anoreksję, które także przejadają się regularnie (częściej niż dwa razy w tygodniu) i przypadek taka trwa dłużej niż trzy miesiące. Stało się więc jasne, iż osoby te cierpią na zupełnie inną jednostkę chorobową, którą nazwano bulimią (żarłoczność), a później określono jako żarłoczność psychiczną (bulimia nervosa).
Specyfika dolegliwości
Schorzenie to należy odróżnić od zaburzeń związanych z objadaniem się. Chorzy na bulimię, aczkolwiek zdają sobie sprawę z straty kontroli nad własnym zachowaniem związanym z odżywianiem się, przejadają się bardzo regularnie, a w dalszym ciągu stosują metody kontrolowania wagi ciała, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia.
To jest dolegliwość o podłożu psychicznym, a chorzy na nią zazwyczaj czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Czasami po wymiotach odczuwają tak ogromną ulgę, iż przejadają się po to aby ponownie je spowodować. Przewarzająca część pacjentów dotkniętych bulimią to kobiety. Dzielą one dni na "dobre", gdy nie odczuwają przymusu objadania się, i "złe" kiedy nie mogą powstrzymać łaknienia. Są świadome tego, iż niepokój, nuda, stres i uczucie przykrości mogą wyzwalać okresy obżarstwa.
Bulimia bardzo regularnie dotyka osoby, które nie akceptują swojego wyglądu, wagi, nie czują się dobrze w swoim ciele i pragną za wszelaką cenę polepszyć własne samopoczucie. Wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, pracującego nad uściśleniem mierników rozpoznawania bulimii, występuje ona od 4 do 6 razy częściej niż anoreksja.
Kryteria rozpoznawania bulimii
Możemy podejrzewać bulimię, gdy osoba: ma nawracające okresy żarłoczności, kiedy zjada olbrzymie ilości pokarmu pośrodku dnia (w momencie 2 godz.) czuje, iż traci kontrolę nad swoim zachowaniem w okresie napadu żarłoczności, często stosuje sposoby zapobiegające przyrostowi wagi ciała, takie jak: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających i moczopędnych, ścisła dieta, głodówka albo bardzo wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, ma minimum dwa napady żarłoczności w tygodniu (i stosuje po nich metody kierujące do pomniejszenia wagi), poprzez przynajmniej trzy miesiące, przesadnie skupia uwagę na swojej sylwetce i wadze. Opisywane zaburzenia w odżywianiu się nie występują dodatkowo w przebiegu anoreksji.
Rodzaje bulimii
Bulimia, podobnie jak anoreksja, dzieli się na dwa rodzaje. Pierwszy z nich to typ przeczyszczający a więc taki, gdzie po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów i używanie środków przeczyszczających. Drugi to typ nieprzeczyszczający, gdzie zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy w ramach działań kompensacyjnych stosują ścisłą dietę (regularnie głodówkę), ograniczając liczba spożywanych pokarmów do minimum, bądź także wykonują wiele wyczerpujących ćwiczeń fizycznych (tak zwany bulimia sportowa). Opierając się na objawów diagnozuje się chorobę, lecz nim rozpocznie się wykorzystywanie jakiejkolwiek terapii, należy wykluczyć schizofrenię i uszkodzenie mózgu, które również mogą być powodami nadmiernego łaknienia.
Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na bulimię
- niedobory pokarmowe
- odwodnienie
- zmęczenie
- ospałość
- niedobry nastrój
- niepokój
- zaparcia
- bóle głowy
- niedociśnienie tętnicze
- dyskomfort w jamie brzusznej
- zaburzenia równowagi elektrolitycznej
- nieregularne miesiączki albo ich brak
- sucha skóra
- zgrubienia skóry palców (od prowokowania wymiotów)
- rany albo blizny na grzbietach dłoni
- uszkodzenie szkliwa zębów
- uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach
- opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek)
- awitaminoza
- rozciągnięcie żołądka do znaczących rozmiarów
- osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego
- podrażnienie przełyku, zgaga, refluks
- w skrajnych sytuacjach - pęknięcie przełyku albo przepony
- niechęć do samej siebie
- stany depresyjne
- poczucie wstydu i upokorzenia
- psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających
Powody bulimii
- brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić
- brak samoakceptacji
- konflikty rodzinne
- zaburzenia systemów samoregulacji i samokontroli
- uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu
- emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie
Historia definicje
Etymologicznie nazwa bulimia pochodzi od bulimis, co dosłownie znaczy „byczy głód” (limos - głód; bous - byk). Jako pierwszy użył tego ustalenia w II wieku n.e. Galen, do opisania dolegliwości zwanej odmiennie "wilczym głodem". Aczkolwiek współcześnie trudno stwierdzić, o jakiej chorobie pisał w istocie Galen, obecną nazwę jednostki chorobowej niewątpliwie zaczerpnięto z jego opisu.
Długoletnie ujmowanie objawów bulimii w kontekście przebiegu anoreksji psychicznej przyczyniło się do późnego wyodrębnienia jej jako osobnej jednostki chorobowej. Dopiero po 1979 roku londyński psychiatra Gerald Russell wyodrębnił pewną liczbę swoich pacjentek z anoreksją, które cierpiały na "złowieszczą odmianę" tej dolegliwości. Polegała ona na okresowych napadach żarłoczności z stratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów.
Dokładniejsze badania wykazały, iż aczkolwiek 40% anorektyczek ma okresy żarłoczności, istnieją osoby nie cierpiące na anoreksję, które także przejadają się regularnie (częściej niż dwa razy w tygodniu) i przypadek taka trwa dłużej niż trzy miesiące. Stało się więc jasne, iż osoby te cierpią na zupełnie inną jednostkę chorobową, którą nazwano bulimią (żarłoczność), a później określono jako żarłoczność psychiczną (bulimia nervosa).
Specyfika dolegliwości
Schorzenie to należy odróżnić od zaburzeń związanych z objadaniem się. Chorzy na bulimię, aczkolwiek zdają sobie sprawę z straty kontroli nad własnym zachowaniem związanym z odżywianiem się, przejadają się bardzo regularnie, a w dalszym ciągu stosują metody kontrolowania wagi ciała, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia.
To jest dolegliwość o podłożu psychicznym, a chorzy na nią zazwyczaj czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Czasami po wymiotach odczuwają tak ogromną ulgę, iż przejadają się po to aby ponownie je spowodować. Przewarzająca część pacjentów dotkniętych bulimią to kobiety. Dzielą one dni na "dobre", gdy nie odczuwają przymusu objadania się, i "złe" kiedy nie mogą powstrzymać łaknienia. Są świadome tego, iż niepokój, nuda, stres i uczucie przykrości mogą wyzwalać okresy obżarstwa.
Bulimia bardzo regularnie dotyka osoby, które nie akceptują swojego wyglądu, wagi, nie czują się dobrze w swoim ciele i pragną za wszelaką cenę polepszyć własne samopoczucie. Wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, pracującego nad uściśleniem mierników rozpoznawania bulimii, występuje ona od 4 do 6 razy częściej niż anoreksja.
Kryteria rozpoznawania bulimii
Możemy podejrzewać bulimię, gdy osoba: ma nawracające okresy żarłoczności, kiedy zjada olbrzymie ilości pokarmu pośrodku dnia (w momencie 2 godz.) czuje, iż traci kontrolę nad swoim zachowaniem w okresie napadu żarłoczności, często stosuje sposoby zapobiegające przyrostowi wagi ciała, takie jak: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających i moczopędnych, ścisła dieta, głodówka albo bardzo wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, ma minimum dwa napady żarłoczności w tygodniu (i stosuje po nich metody kierujące do pomniejszenia wagi), poprzez przynajmniej trzy miesiące, przesadnie skupia uwagę na swojej sylwetce i wadze. Opisywane zaburzenia w odżywianiu się nie występują dodatkowo w przebiegu anoreksji.
Rodzaje bulimii
Bulimia, podobnie jak anoreksja, dzieli się na dwa rodzaje. Pierwszy z nich to typ przeczyszczający a więc taki, gdzie po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów i używanie środków przeczyszczających. Drugi to typ nieprzeczyszczający, gdzie zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy w ramach działań kompensacyjnych stosują ścisłą dietę (regularnie głodówkę), ograniczając liczba spożywanych pokarmów do minimum, bądź także wykonują wiele wyczerpujących ćwiczeń fizycznych (tak zwany bulimia sportowa). Opierając się na objawów diagnozuje się chorobę, lecz nim rozpocznie się wykorzystywanie jakiejkolwiek terapii, należy wykluczyć schizofrenię i uszkodzenie mózgu, które również mogą być powodami nadmiernego łaknienia.
Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na bulimię
- niedobory pokarmowe
- odwodnienie
- zmęczenie
- ospałość
- niedobry nastrój
- niepokój
- zaparcia
- bóle głowy
- niedociśnienie tętnicze
- dyskomfort w jamie brzusznej
- zaburzenia równowagi elektrolitycznej
- nieregularne miesiączki albo ich brak
- sucha skóra
- zgrubienia skóry palców (od prowokowania wymiotów)
- rany albo blizny na grzbietach dłoni
- uszkodzenie szkliwa zębów
- uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach
- opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek)
- awitaminoza
- rozciągnięcie żołądka do znaczących rozmiarów
- osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego
- podrażnienie przełyku, zgaga, refluks
- w skrajnych sytuacjach - pęknięcie przełyku albo przepony
- niechęć do samej siebie
- stany depresyjne
- poczucie wstydu i upokorzenia
- psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających
Powody bulimii
- brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić
- brak samoakceptacji
- konflikty rodzinne
- zaburzenia systemów samoregulacji i samokontroli
- uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu
- emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie